Να πληρώσει το κεφάλαιο για τη δική του κρίση

Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος επεκτείνεται. Οι μύθοι για την «θεά αγορά» που μπορεί να ρυθμίσει τους πάντες και τα πάντα, οι μύθοι για την αξία του ανταγωνισμού και τη σημασία της «επιχειρηματικότητας» καταρρέουν μαζί με τους δείκτες των χρηματιστηρίων συμπαρασύροντας μαζί τους τραπεζικούς κολοσσούς από κάθε μεριά του πλανήτη. Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εδώ και ήρθε για να μείνει…..

Οι κυβερνήσεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού από την άλλη έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου κούρσα να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων ρέει προς τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς . Το «κακό» και «σπάταλο» για το σύστημα κράτος μεταμορφώθηκε στον μεγάλο σωτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε σανίδα σωτηρίας για τον κάθε «φουκαρά»(!) μεγαλοτραπεζίτη που βλέπει τα κολοσσιαία κέρδη που είχε ως τώρα να συρρικνώνονται.

Οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία αναφέρουν σε κάθε τόνο ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις , οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και απολαβών της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έχουν ανάγει τις κρατικοποιήσεις και τις κρατικές ενισχύσεις στην απόλυτη συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κρατικοποιήσεις βέβαια που δεν πρόκειται να δούμε σε εργοστάσια που κλείνουν και εκεί που ο κόσμος χάνει τις δουλειές του, αλλά στην ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα, με μοναδικό σκοπό φυσικά τη διάσωση και αναζωογόνηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Αντιμέτωπες με τη βαθιά δοκιμασία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που το εκπροσωπούν προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων κάνοντας μια ακόμη πιο βαθιά βουτιά στην εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η όλη τους λογική συμπυκνώνεται στον εξής κανόνα : Ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των ζημιών, δηλαδή τα κέρδη για τους λίγους και οι «ζημιές» και η κρίση για τους πολλούς

Η κυβέρνηση της ΝΔ και …οι «ιερές μπίζνες» της!

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της ΝΔ έχει να επιδείξει «αξιόλογο και θεάρεστο έργο»!! Ζήσαμε τους «κουμπάρους», τα δομημένα ομόλογα, τα σκάνδαλα των υποκλοπών και της Siemens, τον Ζαχόπουλο, τον Παυλίδη, τον Βουλγαράκη και άλλους που έπονται. Ζούμε τη διαπλοκή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος με τις «ιερές μπίζνες» της Μονής Βατοπεδίου ενώ με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης,μας υπόσχεται πως θα συνεχίσει το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων που σημαίνει μια νέα ταξική φορολογική «μεταρρύθμιση», ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων- ξεπουλημάτων (Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, αεροδρόμια και λιμάνια σε όλη την χώρα, προώθηση των ΣΔΙΤ), ένταση της λεηλασίας της φύσης, στο όνομα αυτής της καταστροφικής ανάπτυξης, μια νέα αντιδραστική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση με την προώθηση του Νόμου Πλαίσιο, την νομιμοποίηση των Ιδιωτικών «Κολλεγίων» και πολλά άλλα…

Το «υπουργείο αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ από την άλλη νομίζει ότι στερούμαστε μνήμης και στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης. Η αλαζονεία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν μας έκανε παρόλ’ αυτά να ξεχάσουμε την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση και του Ρέππα,τις ιδιωτικοποιήσεις τη σκληρή λιτότητα και το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που έστρωσαν το έδαφος για την επίθεση που εξαπολύει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ. Αλλά και την σημερινή πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ που δεν διαφοροποιείται σε τίποτα επί της ουσίας από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.

Όσον αφορά τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς, φαίνεται πως η δημοσκοπική άνοιξη των γκάλοπ τους αρκεί καθώς δεν μοιάζουν να θέλουν αλλά και να μπορούν να συμβάλλουν στο ξεδίπλωμα κοινωνικών αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης και την ήττα της Κυβερνητικής πολιτικής .

Μισθοί πείνας και νέοι φόροι για τους εργαζόμενους, κρατικές ενισχύσεις και διευκολύνσεις για το κεφάλαιο

Ίσως αυτό που αποκάλυψε η οικονομική κρίση τελικά, είναι το μέγεθος του πλούτου που βρίσκεται συσσωρευμένος σε ελάχιστα χέρια. Οι κυβερνήσεις βρήκαν σε μια νύχτα δισεκατομμύρια για να στηρίξουν το κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την παιδεία, την υγεία, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση.

Την ίδια στιγμή που μας λένε ότι για λόγους «οικονομικής σταθερότητας» και «δημοσιονομικής προσαρμογής», όπως απαιτεί εξάλλου και η Ε.Ε. , δεν μπορούν να μας δώσουν αυξήσεις, μας παίρνουν και την τελευταία δεκάρα μέσα από μια ανελέητη κούρσα ανόδου των τιμών. Το εργατικό εισόδημα εξανεμίζεται χωρίς να καλύπτει καν τις πάγιες ανάγκες για μια αξιοπρεπή διαβίωση, την ίδια στιγμή που δισεκατομμύρια ευρώ θα δοθούν (από τη φορολογία όλων μας) για να σωθεί το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Οι ίδιες τράπεζες που αμείλικτα πετάνε στο δρόμο οποιονδήποτε βρίσκεται σε δυσκολία να εξοφλήσει τα χρέη του, απαιτούν κρατική ενίσχυση (πάλι από την φορολογία όλων μας) για να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Μας απειλούν μάλιστα ότι μπορεί να χαθούν οι καταθέσεις την ίδια στιγμή βέβαια που τα κάθε είδους δάνεια θα συνεχίσουν να υφίστανται.


Να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε δύναμη ανατροπής…

…να διεκδικήσουμε την ζωή που μας αξίζει!

Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την εργαζόμενη πλειοψηφία, για όλους εμάς. Καμιά επανάπαυση ή αναμονή δεν χωρούν στις μέρες μας. Η αγανάκτηση και λαϊκή οργή που συσσωρεύεται δεν πρέπει να μείνει εγκλωβισμένη. Προσπαθούν να μας πείσουν πως τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει, σπέρνοντας την απογοήτευση και την ματαιότητα λέξεων όπως συλλογικότητα, αγώνας, αλληλεγγύη, νίκη. Η πραγματική διέξοδος όμως βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες για μόνιμη δουλειά και δουλειά για όλους, με μισθούς που δεν θα θίγουν την αξιοπρέπεια μας ως εργαζόμενοι και θα μας επιτρέπουν να ζούμε από μια δουλειά. Σήμερα, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ, από ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και αγώνα, ρήξεων και ανατροπών μακριά από τις λογικές του δήθεν εφικτού και βιώσιμου για την καπιταλιστική ανάπτυξη, βασισμένο στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και οργανωμένο από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Για να διεκδικήσουμε πίσω τα κλεμμένα από την ασφάλισή μας, από τον ήδη ανεπαρκή μισθό μας, από την πανάκριβη πλέον καθημερινότητά μας. Να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά, να απεργήσουμε, να σταθούμε απέναντι σε κάθε φιλόδοξο διαχειριστή της αγωνίας μας, να κατεβούμε στο δρόμο διεκδικώντας να μοιράσουμε τα πλούτη τους και όχι τη φτώχεια μας.