Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος επεκτείνεται. Οι μύθοι για την «θεά αγορά» που μπορεί να ρυθμίσει τους πάντες και τα πάντα, οι μύθοι για την αξία του ανταγωνισμού και τη σημασία της «επιχειρηματικότητας» καταρρέουν μαζί με τους δείκτες των χρηματιστηρίων συμπαρασύροντας μαζί τους τραπεζικούς κολοσσούς από κάθε μεριά του πλανήτη. Η κρίση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εδώ και ήρθε για να μείνει…..
Οι κυβερνήσεις του ανεπτυγμένου καπιταλισμού από την άλλη έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου κούρσα να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Πακτωλός δισεκατομμυρίων ευρώ και δολαρίων ρέει προς τους καταρρέοντες χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς . Το «κακό» και «σπάταλο» για το σύστημα κράτος μεταμορφώθηκε στον μεγάλο σωτήρα του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σε σανίδα σωτηρίας για τον κάθε «φουκαρά»(!) μεγαλοτραπεζίτη που βλέπει τα κολοσσιαία κέρδη που είχε ως τώρα να συρρικνώνονται.
Οι ίδιοι που εδώ και μια εικοσαετία αναφέρουν σε κάθε τόνο ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι ιδιωτικοποιήσεις , οι ίδιοι που πρωτοστάτησαν σε κάθε αντιλαϊκό μέτρο συρρίκνωσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και απολαβών της εργαζόμενης πλειοψηφίας, έχουν ανάγει τις κρατικοποιήσεις και τις κρατικές ενισχύσεις στην απόλυτη συνταγή για την αντιμετώπιση της κρίσης. Κρατικοποιήσεις βέβαια που δεν πρόκειται να δούμε σε εργοστάσια που κλείνουν και εκεί που ο κόσμος χάνει τις δουλειές του, αλλά στην ελίτ του χρηματοπιστωτικού τομέα, με μοναδικό σκοπό φυσικά τη διάσωση και αναζωογόνηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Αντιμέτωπες με τη βαθιά δοκιμασία του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις που το εκπροσωπούν προσπαθούν να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων κάνοντας μια ακόμη πιο βαθιά βουτιά στην εκμετάλλευση των εργαζομένων. Η όλη τους λογική συμπυκνώνεται στον εξής κανόνα : Ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των ζημιών, δηλαδή τα κέρδη για τους λίγους και οι «ζημιές» και η κρίση για τους πολλούς
Η κυβέρνηση της ΝΔ και …οι «ιερές μπίζνες» της!
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της ΝΔ έχει να επιδείξει «αξιόλογο και θεάρεστο έργο»!! Ζήσαμε τους «κουμπάρους», τα δομημένα ομόλογα, τα σκάνδαλα των υποκλοπών και της Siemens, τον Ζαχόπουλο, τον Παυλίδη, τον Βουλγαράκη και άλλους που έπονται. Ζούμε τη διαπλοκή του πολιτικού και οικονομικού συστήματος με τις «ιερές μπίζνες» της Μονής Βατοπεδίου ενώ με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης,μας υπόσχεται πως θα συνεχίσει το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων που σημαίνει μια νέα ταξική φορολογική «μεταρρύθμιση», ένα νέο κύμα ιδιωτικοποιήσεων- ξεπουλημάτων (Ολυμπιακή, ΟΣΕ, ΕΛΤΑ, αεροδρόμια και λιμάνια σε όλη την χώρα, προώθηση των ΣΔΙΤ), ένταση της λεηλασίας της φύσης, στο όνομα αυτής της καταστροφικής ανάπτυξης, μια νέα αντιδραστική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση με την προώθηση του Νόμου Πλαίσιο, την νομιμοποίηση των Ιδιωτικών «Κολλεγίων» και πολλά άλλα…
Το «υπουργείο αντιπολίτευσης» του ΠΑΣΟΚ από την άλλη νομίζει ότι στερούμαστε μνήμης και στοιχειώδους πολιτικής αντίληψης. Η αλαζονεία της κυβέρνησης της ΝΔ δεν μας έκανε παρόλ’ αυτά να ξεχάσουμε την πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, το ασφαλιστικό του Γιαννίτση και του Ρέππα,τις ιδιωτικοποιήσεις τη σκληρή λιτότητα και το σύνολο των αντεργατικών ρυθμίσεων που έστρωσαν το έδαφος για την επίθεση που εξαπολύει σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ. Αλλά και την σημερινή πολιτική πρόταση του ΠΑΣΟΚ που δεν διαφοροποιείται σε τίποτα επί της ουσίας από την εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.
Όσον αφορά τα δύο κόμματα της επίσημης αριστεράς, φαίνεται πως η δημοσκοπική άνοιξη των γκάλοπ τους αρκεί καθώς δεν μοιάζουν να θέλουν αλλά και να μπορούν να συμβάλλουν στο ξεδίπλωμα κοινωνικών αγώνων για την ανατροπή της επίθεσης και την ήττα της Κυβερνητικής πολιτικής .
Μισθοί πείνας και νέοι φόροι για τους εργαζόμενους, κρατικές ενισχύσεις και διευκολύνσεις για το κεφάλαιο
Ίσως αυτό που αποκάλυψε η οικονομική κρίση τελικά, είναι το μέγεθος του πλούτου που βρίσκεται συσσωρευμένος σε ελάχιστα χέρια. Οι κυβερνήσεις βρήκαν σε μια νύχτα δισεκατομμύρια για να στηρίξουν το κεφάλαιο, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για την παιδεία, την υγεία, την περίθαλψη και την κοινωνική ασφάλιση.
Την ίδια στιγμή που μας λένε ότι για λόγους «οικονομικής σταθερότητας» και «δημοσιονομικής προσαρμογής», όπως απαιτεί εξάλλου και η Ε.Ε. , δεν μπορούν να μας δώσουν αυξήσεις, μας παίρνουν και την τελευταία δεκάρα μέσα από μια ανελέητη κούρσα ανόδου των τιμών. Το εργατικό εισόδημα εξανεμίζεται χωρίς να καλύπτει καν τις πάγιες ανάγκες για μια αξιοπρεπή διαβίωση, την ίδια στιγμή που δισεκατομμύρια ευρώ θα δοθούν (από τη φορολογία όλων μας) για να σωθεί το σύστημα που μας εκμεταλλεύεται με τον πιο βάναυσο τρόπο. Οι ίδιες τράπεζες που αμείλικτα πετάνε στο δρόμο οποιονδήποτε βρίσκεται σε δυσκολία να εξοφλήσει τα χρέη του, απαιτούν κρατική ενίσχυση (πάλι από την φορολογία όλων μας) για να βγουν από τη δύσκολη θέση στην οποία έχουν περιέλθει. Μας απειλούν μάλιστα ότι μπορεί να χαθούν οι καταθέσεις την ίδια στιγμή βέβαια που τα κάθε είδους δάνεια θα συνεχίσουν να υφίστανται.
Να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε δύναμη ανατροπής…
Όλα τα παραπάνω δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την εργαζόμενη πλειοψηφία, για όλους εμάς. Καμιά επανάπαυση ή αναμονή δεν χωρούν στις μέρες μας. Η αγανάκτηση και λαϊκή οργή που συσσωρεύεται δεν πρέπει να μείνει εγκλωβισμένη. Προσπαθούν να μας πείσουν πως τίποτα δεν γίνεται και τίποτα δεν αλλάζει, σπέρνοντας την απογοήτευση και την ματαιότητα λέξεων όπως συλλογικότητα, αγώνας, αλληλεγγύη, νίκη. Η πραγματική διέξοδος όμως βρίσκεται στους κοινωνικούς αγώνες για μόνιμη δουλειά και δουλειά για όλους, με μισθούς που δεν θα θίγουν την αξιοπρέπεια μας ως εργαζόμενοι και θα μας επιτρέπουν να ζούμε από μια δουλειά. Σήμερα, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ, από ένα κίνημα διεκδίκησης και αντίστασης, ανυπακοής και αγώνα, ρήξεων και ανατροπών μακριά από τις λογικές του δήθεν εφικτού και βιώσιμου για την καπιταλιστική ανάπτυξη, βασισμένο στις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες και οργανωμένο από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους. Για να διεκδικήσουμε πίσω τα κλεμμένα από την ασφάλισή μας, από τον ήδη ανεπαρκή μισθό μας, από την πανάκριβη πλέον καθημερινότητά μας. Να ενισχύσουμε τις αντιστάσεις σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε γειτονιά, να απεργήσουμε, να σταθούμε απέναντι σε κάθε φιλόδοξο διαχειριστή της αγωνίας μας, να κατεβούμε στο δρόμο διεκδικώντας να μοιράσουμε τα πλούτη τους και όχι τη φτώχεια μας.
Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008
Να πληρώσει το κεφάλαιο για τη δική του κρίση
Πάρκο Τρίτση: Όχι! Δεν πουλάμε...
Πάρκο Τρίτση: 1000 στρέμματα ελεύθερος χώρος πρασίνου και μεγάλης ποικιλίας δέντρων, φυτών και πουλιών. Πράσινο μέσα σε μια πόλη που χρόνο με το χρόνο και πυρκαγιά με την πυρκαγιά κοντεύει να ξεχάσει τι σημαίνει χώμα, δέντρα, οξυγόνο… Για χάρη της «ανάπτυξης» και του κέρδους τα καμένα της Πάρνηθας χτίζονται, κάθε τετραγωνικό ελεύθερης γης τσιμεντοποιείται, τα δέντρα και το άλσος δίπλα στις γραμμές στους Άγιους Ανάργυρους καταστρέφονται, το Ποικίλο Όρος κινδυνεύει να γίνει στρέμματα προς αξιοποίηση για χάρη του επίδοξου διεκδικητή, της Μονής Λαμίας.
Και το Πάρκο Τρίτση; Αυτός ο μοναδικός πνεύμονας πρασίνου, 6 φορές μεγαλύτερος από τον Εθνικό Κήπο, κινδυνεύει να παραδοθεί ολόκληρος – γιατί ένα κομμάτι ήδη χρησιμοποιείται- προς «ανάπτυξη» μπετόν αρμέ στους επιχειρηματίες και τους εμπόρους.
ΠΡΩΤΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΑΙ. Κονδύλια και επιδοτήσεις χάνονται στο δρόμο, ΑΣΔΑ και ΥΠΕΧΩΔΕ αποσύρουν τα μηχανήματα καθαρισμού και συντήρησης, οι εργαζόμενοι στο χώρο μένουν απλήρωτοι, το πάρκο καταστρέφεται.
ΜΕΤΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ. Τεμαχίζουν τη γη, κόβουν τα δέντρα, αλλάζουν το χώρο σύμφωνα με τη λογική του κέρδους. Καφετέριες και μπαρ ξεφυτρώνουν, πάρκινγκ και εμπορικά κέντρα τραυματίζουν τις παρυφές του, μέχρι και νεροτσουλήθρες μπήκαν στο πρόγραμμα. Αυτό το διάστημα συγκεκριμένο κομμάτι του πάρκου χτίζεται και διαμορφώνεται ως χώρος συνεστιάσεων και δεξιώσεων για γάμους και βαφτίσια.
ΣΤΟ ΧΟΡΟ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΡΩ ΔΗΜΟΙ. Ο δήμος Ιλίου αυθαίρετα, κόβει δέντρα και περιφράσσει με συρματοπλέγματα κομμάτι του πάρκου για να το κάνει φυτώριο. Ο δήμος Αγίων Αναργύρων βρήκε στο πάρκο χώρο για τη χωματερή του.
ΟΛΟΙ ΤΡΕΧΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΤΑ. Μια πίτα όμως που ανήκει αποκλειστικά και μόνο στους κατοίκους της περιοχής αλλά και του λεκανοπεδίου.
ΠΟΙΟΣ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ; Το πάρκο από το 1993 ανήκει στην αρμοδιότητα 9μελούς διοικητικού συμβουλίου στο οποίο συμμετέχουν εκπρόσωποι του ΥΠΕΧΩΔΕ, του ΑΣΔΑ, των τριών δήμων που μοιράζονται το πάρκο (Ίλιο, Καματερό, Αγ. Ανάργυροι), του Γεωπονικού Πανεπιστημίου και διαφόρων περιβαλλοντικών συλλόγων. Σύμφωνα με ανεπίσημες καταγγελίες, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επιχορηγήσεων για τη διαμόρφωση και συντήρηση του χώρου έχουν κάνει φτερά πριν ολοκληρωθούν καν οι εργασίες. Τα νέα υποσχόμενα κονδύλια από τη κυβέρνηση – ψίχουλα σε σχέση με τα πραγματικά έξοδα του πάρκου- έχουν κολλήσει κάπου στο δρόμο. Οι φυσικές ομορφιές του πάρκου καταστρέφονται, οι λίμνες βρομίζουν και τα δέντρα ξεραίνονται. Ήδη στο χώρο έχουν μπει ιδιώτες –με την άδεια τίνος άραγε, αν όχι του διοικητικού συμβουλίου και των δημοτικών αρχών;- καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον.
Το έργο είναι γνωστό! Οι υπεύθυνοι (ΥΠΕΧΩΔΕ, ΑΣΔΑ, δήμοι), παρά τα κροκοδείλια δάκρυα, αφήνουν το χώρο να ρημάξει, προκειμένου να βάλουν τους ιδιώτες από την πίσω πόρτα και να τους παρουσιάσουν ως σωτήρες του πάρκου, με το αζημίωτο βέβαια. Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΑΣΔΑ κάνει λόγο για εκμετάλλευση του πάρκου τέτοια που να έχει «πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στην οικονομική ανάπτυξη της περιοχής». Τι να εννοεί άραγε;
Μήπως οι κάτοικοι της Δυτικής Αθήνας πρέπει να απαιτήσουν απαντήσεις;
Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να αποσπάσουμε απαντήσεις. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να σωθεί το Πάρκο Τρίτση και να γίνει ζωντανός χώρος πρασίνου και πνεύμονας της περιοχής. Η συσπείρωση και ο αγώνας των ίδιων των κατοίκων, όχι μόνο των γύρω περιοχών αλλά όλου του λεκανοπεδίου καθώς καταπατείται ένας απο τους τελευταίους εναπομείναντες πνεύμονες της Αττικής, χωρίς διαμεσολαβητές και μεσάζοντες. Η συγκρότηση μιας Επιτροπής Αγώνα των κατοίκων, η σύνδεση της με ανάλογες προσπάθειες , οι ανοιχτές συνελεύσεις στο χώρο του ίδιου του πάρκου, οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις είναι ο μόνος δρόμος για να διασφαλίσουμε την ύπαρξη του πάρκου και τη συντήρησή του, να διώξουμε τις επιχειρήσεις που το καταστρέφουν και να αποτρέψουμε την είσοδο κι άλλων που θα αλλάξουν τελείως την εικόνα του και θα το μετατρέψουν σε χώρο ιδιωτικής πρωτοβουλίας, κλειστό στην ελεύθερη είσοδο των κατοίκων.
Να αγωνιστούμε τώρα για:
